W Polsce można znaleźć wiele malowniczych miejscowości, które mimo niewielkiej wielkości posiadają bogatą historię, która często sięga czasów sprzed kilkuset lat. Ciekawym miejscem na odwiedziny jest wieś Chełmce, w której mieści się kościół pod wezwaniem świętej Katarzyny Aleksandryjskiej.
Chełmce są dużą wsią, znajdującą się w pobliżu legendarnego jeziora Gopło, przy którym według podań Galla Anonima, władca Polski – Popiel został zjedzony przez myszy na tzw. Mysiej Wieży, mimo że budowlę wzniesiono około 400 lat po wydarzeniach zawartych w kronice. Sama nazwa Chełmce pochodzi od staropolskiego określenia góry – „cholm”. Na terenie tej wsi znaleziono wiele ciekawych pozostałości archeologicznych. Niektóre zabytki pochodzą z czasów kultury amfor kulistych, czyli nawet trzech tysięcy lat przed naszą erą!
Jednakże, historia wsi na piśmie zaczęła się dopiero w 1136 roku za sprawą buli papieskiej, która określała majątek arcybiskupa gnieźnieńskiego. Jako, że wieś znalazła się w zapiskach, można wnioskować, że już wtedy była dość rozwiniętym miejscem. Kolejne informacje pochodzą z XIII wieku i dotyczą one przekazywania praw do własności tej miejscowości – była ona we władaniu księcia Bolesława, później rodu Powałów, a następnie sprzedano ją biskupowi włocławskiemu Michałowi.
Na terenie Chełmc znajduje się parafia, o której informacje pochodzą z 1257 roku, kiedy we wsi zjawił się biskup Wolimir. Świątynia w miejscowości początkowo była drewniana i można zakładać, że zbudowano ją przed powyższą datą.W kościele poza ołtarzem samej patronki można było także spotkać ołtarze św. Wawrzyńca i Rocha.
Mimo prowadzonej przez Polskę wojny północnej w XVIII wieku, Chełmce nie zostały dotknięte przez konflikt. W okolicach roku 1720 wieś była znaczącym punktem na mapie, ponieważ często przenoszono do niej obrady sejmiku wojewódzkiego. Przy kościele św. Katarzyny Aleksandryjskiej mieścił się także sprzytułek dla ludzi chorych, starych i niepełnosprawnych.
Sytuacja wsi zmieniła się odrobinę przez pierwszy rozbiór Polski. Po ukończeniu obrad Kongresu Wiedeńskiego, Chełmce stały się miejscowością w pobliżu granicy prusko-rosyjskiej, przez co w 1818 roku parafia znajdująca się na terenie diecezji włocławskiej, przeszła do „rąk” diecezji gnieźnieńskiej. Niedługo po tym, miejscowi chłopi musieli pogodzić się z uwłaszczeniem.
Mimo wszystko XIX wiek był czasem, kiedy Chełmce szybko się rozwijały. W 1831 roku, we wsi mieszkało 330 osób, natomiast niecałe pół wieku później liczba ta wynosiła 543! Rozwój gospodarczy sprawił, że w Chełmcach pojawiły się wybrukowane ulice, szkoła itd.
Podczas powstania styczniowego, mieszkańcy wsi wykazali męstwo oraz patriotyzm poprzez przerzucanie ludzi oraz broni do Królestwa Kongresowego.
